From Regina

Just want to share with you a poem (with her permission, of course) that my cousin wrote. I just find it making such a strong statement while showing one's vulnerability. I believe all of us who knows how to love have been vulnerable to love and its consequences.

isang umaga, bigla ko minulat ang aking mga mata
at ako'y ngulat sa aking nkta
limang taon na pala
limang taon na pala akong tanga

lumipas na ang sariwang simoy ng hangin
lumipas na ang makulay na nkaraan
Ito ang katotohanan
lahat ay panaginip ko lang

ganun pa man,di ko mapigilan ang mapaluha
kay rami ring binitawang biyaya
para sa isang kaluluwang mapaanyaya

subalit pagdating sa dulo ng daan
wla pala akong pinagkatandaan
dahil ang kaluluwang tinangi
ay parte ng imahinasyon lamang

at sa aking pagtangis
di ko mapigil ang paghihinagpis
ng puso at damdamin
na di humiling ng kapalit

sana nanatili na lang sya na ndi humihingi ng kapalit
dahil ang puso ko ngaun
di mapigil ang pagngitngit

ilang tanong pang walang kasagutan?
ilang taon pang walang katinuan
balewala din naman
Ito na ang katapusan

katapusan ng kuwentong di naman dapat sinimulan

maraming tinuro ang kuwentong ito
at yon ay ang mga maling simula
kailanman ay di maitatama

wala na ring saysay
kahit p man umabot pa sa libo ang mga pahina
wla rin namang magandang wakas
sayang lang ang plumang ginamit ko..

bagamat walang katuturan ang aking naisulat
sa mga pahina nitoy mbbakas
natuto ako mgmahal

ndi man ito kagandahan
ito'y kinapulutan ko ng aral..
At kahit di maganda..
Ang kuwento ay kailangan ng wakasan..

To you, cuz, may you find your way back... wink**